مـن بــا دم تـیـغـم شـهــادت آفـــریــدم            در فتح خـیـبر قـلب مرحب را دریـدم

چون کوه بنشستم به روی سیـنۀ عَـمر            مـردانـه آن خصم خـدا را سر بـریـدم

یکروز در جنگ اُحد خوردم نود زخم            دریای لشگر را به خاک و خون کشیدم

یک لحظه زانـویـم نلرزید و به گوشم            خـود لافـتـی الاّ عـلـی از حق شنـیـدم

یـک دم نیاوردم ز محنت خـم به ابـرو            یـک عــمــر در کـام بــلاهـا آرمـیــدم

با آنهمه وقتی که زهرایم زمین خورد            جان دادن خود را به چشم خویش دیدم

آن شب زمین خوردم که دور از چشم مردم            دنـبـال تـابــوت عــزیــز خـود دویــدم

با آنکـه هـمـچـون آسـمـان بودم مقاوم            مـثـل هلال از غـصّـۀ ما هـم خـمـیـدم

یا فـاطـمـه شـرمنده ام از اینکه امشب            با دست خود خشت لحـد بهر تو چـیدم

«میثم» گنهکار است امّا شاعر ماست            یا رب ببخش او را به زهـرای شهیدم